SCOUT RANGER JAY vs. TIWALING PULIS BIMO: DIGMAAN SA TERMINAL
Sa gitna ng maingay at masikip na San Mateo Bus Terminal, kung saan sagutan ang bus conductor, sigawan ang mga dispatcher, at kalansing ng mga jeepney ang musika araw-araw, may nagkukubling tahimik na digmaan na hindi alam ng karamihan. Sa bawat kanto, sa bawat sulok, may kwentong hindi naririnig—kwento ng mga vendor na nawalan ng kita, drayber na nawalan ng dignidad, at mga taong tikom ang bibig dahil sa takot.
At sa puso ng lahat ng ito, may isang pangalan na gumagapang sa takot:
SPO1 Bimo Reyes.
Matangkad, brusko, at kilala sa terminal bilang “Pulismang Hari.” Sa isang pitik lang ng daliri, kaya niyang patahimikin ang isang vendor. Sa isang kindat, takot nang lumayo ang mga drayber. Sanay siya sa kapangyarihan. Sanay siya sa pangingikil. At sanay siyang walang umaangal.
Hanggang dumating si Jay Monteverde.
Isang simpleng lalaki sa paningin ng lahat—nakaputing t-shirt, lumang backpack, at papauwi lang mula sa Mindanao. Walang may alam na ang tahimik na lalaking ito ay Scout Ranger Sergeant, isa sa mga pinakamalupit na sundalong sinanay sa bansa… at isa sa mga pinakagalang ng mga opisyal sa AFP.
At higit pa doon—nakita niyang ginipit at sinaktan ni Bimo ang huling taong dapat niyang galawin:
ang sarili niyang ina.
I. ANG SIMULA NG GULO
Pauwi si Jay mula sa isang 10-buwang operasyon sa Zamboanga. Pagod pero masaya siyang makikita muli ang kanyang ina, si Aling Loring, na matagal nang naglalako ng kakanin sa terminal para mabuhay.
Habang papalapit si Jay, napansin niyang wala sa pwesto ang ina. Sa halip, may maliit na gulo sa isang sulok. Mga vendor ang nakatingin. Tahimik, nanginginig.
“Hoy tandang babae! Ilang beses ko bang sasabihin—may quota ka! Kung wala kang pambayad, itigil mo ’yang paninda mo!” sigaw ng malalim na boses.
Napakuyom ang kamao ni Jay.
Sa gitna ng mga kahon ng kutsinta at suman, isang lalaking naka-uniporme ang nakatayo, hawak-hawak ang braso ng isang matandang babae.
Si Aling Loring.
“Bimo…” may bulong ang isang vendor sa tabi ni Jay, “nangongotong na naman. Pinapabayad ng limang daan bawat araw ang Nanay mo.”
Pumulupot ang lamig sa dugo ni Jay.
“Hindi ko po kaya, Sir,” pakiusap ni Aling Loring. “Sampung piso lang tubo ko sa bawat bilao. Paano ko mababayaran—”
Sinampal siya ni Bimo.
Malakas. Marumi. Walang hiya.
Tumigil ang mundo ni Jay.
Dahan-dahan siyang lumapit.
II. ANG UNANG PAGHARAP
“Boss,” sabi ni Jay, malamig at kontrolado. “Bitiwan mo si Nanay.”
Lumapit si Bimo, taas-baba ang tingin kay Jay.
“At sino ka naman? Boyfriend ng vendor? O bagong biktima? Kung wala kang pambayad, sumunod ka na sa pila.”
Hindi kumibo si Jay.
Kahit noong Signal 12 sa bundok, hindi sumisigaw ang puso niya. Pero ngayon, nanginginig ang panga niya sa galit.
“Huling beses ko itong sasabihin,” bulong niya. “Bitiwan. Mo. Si. Nanay.”
Tumawa si Bimo.
“Gago, pulis ako. Sino ka ba?”
Sakto ang timing.
Binitawan ni Bimo si Aling Loring para suntukin si Jay.
Pero bago pa makarating ang kamao, diniin ni Jay ang pulso nito, pinaikot ang braso, at bago pa napansin ng mga tao—
KRACK!
Nabaluktot ang braso ni Bimo.
Sumigaw ito, napaluhod.
Umalingawngaw ang hiyawan sa terminal.
“Si—Scout Ranger ‘yan! Kilala ko yan! Anak ’yan ni Aling Loring!” sigaw ng isang drayber.
Napasimangot si Bimo habang pinipigilan ang sakit.
“Akala ko ba… ordinaryo ka lang,” singhal nito.
“Nagkamali ka,” sagot ni Jay. “At isa pa—kahit ordinaryong tao ako, wala kang karapatang mang-api.”
III. ANG BITAG
Hindi natapos ang gulo doon.
KINABUKASAN…
Tatlong pulis ang dumating sa terminal. Si Bimo, naka-bandage ang braso. Kasama ang dalawang tauhan na halatang gutom sa aksyon.
“Hanapin ang gagong ’yun!” sigaw ni Bimo. “Kakosa natin ’to! Walang lumalaban sa pulis!”
Nagtago ang mga vendor. Nagtago ang mga drayber.
Nang makita nila si Jay sa may karinderya, agad siyang pinalibutan.
“Arestado ka!” sigaw ng isa.
“Ano’ng kaso?” tanong ni Jay.
“Assault sa pulis! Resisting arrest! Illegal assembly! Lahat na pwede!” sigaw ni Bimo.
Ngumiti si Jay.
“Tatlong pulis? Laban sa isang Scout Ranger?” Umiling siya. “Bitag ’to.”
“Kupal! Tingnan natin kung—”
Hindi natapos ni Bimo ang sasabihin.
BOOM!
Isang sunod-sunod, eksaktong galaw.
Isang sipa sa tuhod ng una.
Isang suntok sa sikmura ng pangalawa.
Isang headlock at takedown para kay Bimo.
Dalawang segundo.
Tatlong pulis, bagsak.
Ninanakaw ng terminal ang hininga ng lahat.
Pero may isa pang hindi alam ni Bimo…
May suot na maliit na body cam si Jay.
Lahat ng ginawa ng mga pulis?
Nakasave.
IV. ANG KASUNOD NA LABAN – UTAPAT SA TALINO
Hindi pa rin tapos si Bimo. Tinawag niya ang mga koneksyon niya.
Mga enforcer. Mga civilian assets. Maging isang backer na konsehal.
Gabi. Madilim. Mabigat ang hangin.
Habang pauwi si Jay, sinundan siya ng tatlong motorsiklo.
Pero hindi siya Scout Ranger kung hindi niya alam na sinusundan siya.
Huminto siya sa isang eskinita.
“Lumabas kayo,” sabi niya, hindi lumilingon.
Lumabas ang tatlong lalaki. May patalim ang isa. May bakal ang dalawa.
“You made the boss look stupid,” bulong ng isa.
“Hindi ko na kailangan gumanti,” sagot ni Jay, “pero kayo ang pumili.”
At nangyari ang inevitable.
Isang tahimik pero brutal na sayaw ng disiplina.
Isang ikot.
Isang siko.
Isang disarm technique sa may patalim.
Isang hook kick na tumama sa panga ng pangalawa.
Isang arm lock para sa huli.
Tatlo silang natumba, umuungol.
Si Jay? Ni hindi napawisan.
V. ANG HULING HARAPAN
Kinabukasan, dumating ang CIDG mobile.
Dalawa, tatlo, apat na sasakyan.
Si Jay mismo ang bumaba.
At sa harap ng lahat ng vendor, drayber, at ng buong terminal…
Pumasok si Jay sa presinto kung saan nagtatrabaho si Bimo.
“Maya—anong ginagawa mo dito?!” sigaw ni Bimo, nagtatago ng kaba.
Tinanggal ni Jay ang ID sa leeg niya.
CIDG.
Senior Agent.
Special Task Unit.
“Hindi mo ba kilala ang anak ni Aling Loring?” tanong niya.
Nanlaki ang mata ni Bimo.
“Agent… Agent ka?!”
Ngumisi si Jay.
“Hindi lang iyon.”
Inabot niya ang USB.
“Lahat ng ginawa mo—ang pangongotong, pananakit ng vendor, pambabastos sa mga drayber, pati pagsasampal sa Nanay ko… recorded. At hindi lang sa akin.”
Isang kumpas ng kamay.
Lumabas ang mga vendor. May dalang cellphone. May video.
Isang kumpas pa.
Lumabas ang drayber. May testimonya.
Lumapit si Aling Loring.
Mahina. Malungkot. Pero nakatayo.
“Anak,” sigaw niya, “tama na ’yan—ayokong may masaktan!”
“Ma,” sabi ni Jay, “walang mas sasaktan pa sa ginawa nila sa’yo.”
Napaluhod si Bimo habang dinadampot ng CIDG ang mga ebidensya.
“Hindi… hindi pwede… pulis ako!” nanginginig na sigaw niya.
Tinapik siya ni Jay sa balikat.
“Pulis ka,” bulong niya. “Pero hindi ka alagad ng batas.”
“Jay… patawarin mo—”
“Huli ka na.”
Inilagay ni Jay ang posas sa kamay ni Bimo.
VI. ANG KATARUNGAN SA TERMINAL
Ang balita ay kumalat sa buong bayan.
“TIWALING PULIS, HULI SA PANGONGOTONG!”
“SCOUT RANGER—CIDG AGENT PALA—DINUROG ANG KORAP NA PULIS!”
At sa unang pagkakataon sa napakatagal na panahon…
Tahimik ang terminal.
Maluwang ang paghinga ng mga vendor.
Masaya ang drayber.
Walang nangingikil.
At si Jay?
Nakatayo sa tabi ng nanay niya.
“Anak,” sabi ni Aling Loring, “salamat. Pero sana… hindi mo na ako pagtanggol nang ganyan. Natatakot ako.”
Umiling si Jay.
“Ma,” bulong niya, “ako ang sundalo ng bayan… pero una sa lahat, anak mo ako.”
Niyakap niya ang ina.
At ang terminal?
Naging simbolo ng paninindigan, at hindi na muling naging kuta ng takot.
