NAGPANGGAP AKONG PULUBI SA LOOB NG MALL PARA HANAPIN ANG TUNAY NA TAGAPAGMANA KO—AT ANG TAONG HUMAWAK NG KAMAY KO ANG HINDI KO INASAHAN
Ako si Leandro, 67 anyos.
Milyonaryo.
May-ari ng tatlong kumpanya.
At walang anak na magmamana ng pinagpaguran ko.
Puro kamag-anak na umaagaw.
Puro tao na lumalapit kapag may kailangan.
Puro ngiti na hindi totoo.
Kaya isang araw…
gumawa ako ng bagay na hindi nila kayang isipin:
Nagpanggap akong pulubi.
Sa mall.
Upang hanapin ang taong karapat-dapat sa lahat ng iniwan ko.
Hindi dugo ang hinahanap ko—
puso.
ANG ARAW NA NAGING “WALANG-WALA” AKO
Isinuot ko ang pinakalumang jacket ko.
Naglagay ako ng uling sa mukha.
Dinala ko ang sirang bag, at pumasok sa SM na parang walang uuwian.
May lumayo.
May tumingin nang may pandidiri.
May tumawa.
Pero tiniis ko—dahil ang hanap ko
ay isang kaluluwa
na hindi tumitingin sa damit ng tao.
Hanga ko sa kabataan ngayon,
pero madalas…
hindi ko mahanap ang kabaitan na hinahanap ko.
Hanggang sa umupo ako sa sahig,
nagkunwaring nanghihina.
Sakit-sakitan.
Walang boses.
At ang dumating ay hindi ang inaasahan ko.
ANG BABAE NA HINDI KO INAASAHAN
Isang dalaga.
Marumi ang apron.
Naka-uniform ng fast food.
May sugat sa daliri, halatang napaso.
Lumuhod siya sa harap ko.
“Tay… okay lang po ba kayo?”
Hindi siya lumayo.
Hindi siya nandiri.
Hindi siya nagduda.
Hinawakan niya ang kamay ko.
Mahigpit.
Mainit.
At doon ko naramdaman ang matagal ko nang hindi nararamdaman:
Pansin.
Pagmamahal.
Pag-aalala.
Isang estranghero…
pero tila anak na matagal kong hinintay.
ANG DIAOLOGUE NA TUMAMA SA PINAKA-LOOB NG LOOB KO
“Tay, tumayo po kayo.
Ayoko pong mapagkamalan kayong wala nang pamilya.”
Naiyak ako.
“Iha… may pamilya ako.
Pero matagal na nilang…
nakalimutan na tao rin ako.”
Kumapit siya sa braso ko.
“Tay… kahit hindi nila kayang mahalin kayo,
basta ngayon…
hindi ko kayo iiwan.”
Hindi ko napigilan ang luha ko.
Tumulo sa kamay niya.
“Bakit… bakit mo ako tinutulungan?” tanong ko.
Ngumiti siya.
Pagod pero totoo.
“Kasi po, Tay…
noong ako ang walang-wala,
may isang matandang lalaki rin
na pinulot ako.
Sabi niya, ‘Bumait ka sa mundo,
kahit hindi bumabait pabalik.’”
“Dahil dun… buhay pa ako ngayon.”
Napaluhod ako—hindi dahil sakit,
kundi dahil sa bigat ng katotohanan.
Ito.
Ito ang hinahanap ko.
Ito ang tagapagmahamana ko.
Hindi dugo.
Hindi apelyido.
Puso.
ANG PAGHAWAK NG KAMAY NA NAGBAGO NG BUHAY KO
Dinala niya ako sa food court.
Pinaupo.
Binigyan ng mainit na lugaw at tubig.
Pero ang hindi ko inaasahan…
nang maramdaman niyang nanghihina ako,
hinawakan niya ang kamay ko nang sobrang higpit.
Hindi dahil natatakot siya.
Kundi dahil…
natatakot siyang mawala ako.
“Tay… wag kayong pumikit.
Nandito lang ako.
Huwag niyo po akong iwan.”
Umiiyak siya.
Isang estrangherang umiiyak para sa aking buhay.
ANG PAGKILALA SA KANYANG PANGALAN
“Tay… anong pangalan niyo?”
Napakagat ako sa labi.
“Ako si Leandro.”
“Ako po si Aira.”
At doon tumama ang puso ko.
Aira—
ang pangalan ng apo kong hindi ko na nakita mula noong pinanganak siya.
ANG REVELASYON NA NAGPAGULANTANG SA LOOB NG OFFICE KO
Kinabukasan,
pinatawag ko siya sa opisina.
Nakatayo siya sa harap ko, nanginginig.
“Sir… may atraso po ba ako?”
Ngumiti ako.
Tinanggal ko ang salamin ko.
“Ako ang pulubi kahapon.”
Naluha siya agad.
“Sir… patawad po… akala ko—”
“Wala kang dapat ipagpaumanhin.”
Hinila ko ang maliit na sobre.
“Ito ang mga papeles ng pag-aari ko.
May inililipat ako.”
Nanlaki ang mata niya.
“Sir… bakit po?”
Lumapit ako.
Hinawakan ko ang kamay niya—
ang kamay na humawak sa akin kahapon na parang buhay ko ang nakasalalay.
“Dahil tinrato mo akong tao…
sa panahon na mas madali sanang hindi.”
“At dahil ikaw…
ang anak ng anak kong nawala sa akin matagal na.”
Nalaglag ang bag niya.
Sumigaw siya, umiiyak.
“Lolo…?
LOLO?!”
Ni-yakap niya ako.
Mahigpit.
Mainit.
Puno ng luha.
At doon ko naramdaman
ang pinakamasarap na yakap sa buong buhay ko.
Hindi dahil kayamanan ang ibibigay ko—
kundi dahil pamilya pala ang hinahanap namin pareho.
EPILOGUE — ANG TAGAPAGMANA
Ngayon,
si Aira ang kasama ko sa bawat hapunan.
Sa bawat lakad.
Sa bawat pagtanda ko.
At tuwing hawak niya ang kamay ko,
sinasabi niya lagi:
“Lolo… buti nalang napulot kita.”
At sagot ko—
“Ako ang mas pinalad.
Kasi sa milyon-milyong tao sa mall…
ikaw ang pumili sa akin.”**
