SA EDAD 40, PINAKASALAN KO ANG ISANG LALAKING MAY KAPANSANAN—WALA AKONG PAG-IBIG PARA SA KANYA, PERO SA GABING ITINAAS KO ANG KUMOT… NATUKLASAN KO ANG KATOTOHANANG HINDI KO KAILANMAN INASAHAN
Ako si Marites, 40 anyos.
At hindi ko inakala na sa edad na ito…
papasok ako sa isang kasal na walang pagmamahal.
Hindi ko siya mahal.
Hindi ko siya kilala.
At lalong hindi ko siya pinangarap.
Pero dahil sa pressure ng pamilya,
sa tingin ng lipunan,
at sa takot na “maiwan,”
pumayag ako sa kasal.
Pinakasalan ko ang lalaking hindi ko inasahan:
si Daniel—isang lalaki na nakasakay sa wheelchair.
Tahimik.
Magalang.
At laging nakayuko na parang sanay nang hindi piliin.
Hindi ako nagtanong tungkol sa kanya.
Hindi ko kinilala ang buhay niya.
Pinayagan ko lang sana siyang maging “safe option.”
A marriage without love.
Pero ang hindi ko alam—
Siya ang taong may sikreto na gugulat sa buong pagkatao ko.
ANG KASAL NA PARANG WALANG KULAY
Simple lang ang kasal namin.
Walang fireworks.
Walang kilig.
Walang halik na may lambing.
Habang lahat ng tao nagsasayawan,
kami ni Daniel… nakaupo lang sa isang sulok.
Wala siyang reklamo.
Wala siyang hinihingi.
At doon nagsimulang pumasok ang guilt sa dibdib ko.
Bumulong siya sa akin:
“Kung hindi ka masaya… hindi mo kailangang pilitin.”
Hindi ko siya tiningnan.
“Okay lang ako,”
sabi ko, pero hindi totoo.
Tumingin siya sa sahig.
Tahimik.
Parang may bigat na hindi kayang buhatin ng wheelchair niya.
Hindi ko alam na ang bigat na iyon…
ay hindi galing sa katawan niya—
kundi galing sa nakaraan niya.
ANG GABI NG PAGTUKLAS
Pagpasok namin sa kwarto,
ramdam ko ang kaba.
Hindi dahil sa “honeymoon”—
pero dahil ito ang gabi
na kailangan kong harapin ang katotohanan ng kasal namin.
Sa isip ko:
“Papano kung… hindi ko siya kayang tanggapin?”
“Papano kung hindi ko kayang mahalin ang lalaking hindi makalakad?”
“Papano kung mali itong ginawa ko?”
Nakaliko ako sa banyo.
Huminga nang malalim.
Nagdasal.
Paglabas ko, nasa kama siya.
Nakatakip ang kumot hanggang dibdib.
Tahimik.
Hindi gumagalaw.
Umupo ako sa gilid.
Hindi ko alam kung paano magsisimula.
Kaya hinila ko ang kumot…
At doon ako napahawak sa bibig ko.
Natulala.
Napa-atras.
Hindi dahil sa paa niya.
Kundi dahil—
Nakatayo siya.
Nakatayo.
Tuwid.
Matatag.
Nakatingin sa akin.
Walang wheelchair.
Walang pag-ika.
Walang kapansanan.
At ang sinabi niya…
nagpatigil sa tibok ng puso ko.
ANG MAHABANG DIALOGUE BLOCK NA NAGBAGO NG BUHAY KO
“Marites…
hindi ako kailanman naging pilay.”
Nanlaki ang mata ko.
Nanigas ang tuhod ko.
“Nagtaka ka siguro kung bakit ako pumayag sa kasal na walang pagmamahal.”
Tumingin siya sa sahig, huminga nang malalim.
“Kasi… kailangan kong makita kung totoo ka.
Kung kaya mong mahalin ang isang taong hindi perpekto.”
“Pero hindi mo kailangang mahalin ang kayamanan ko.
Hindi mo kailangang mahalin ang pangalan ko.”
Tumingin siya sa akin—
hindi galit,
hindi nanunumbat—
kundi puno ng sakit.
“Gusto ko lang malaman…
kung kaya mo akong mahalin kahit akala mo ay sirang-sira ako.”
Lumuhod siya sa harap ko—
isang lalaking walang kapansanan,
pero may pusong wasak.
“Marites…
hindi kita niloko.
Tinest kita.
Hindi para saktan ka…
kundi para makita kung may lugar ba ako sa puso mong sanay mahalin ang malalakas.”
Napapikit ako.
Hindi ko alam kung iiyak ba ako o sisigaw.
Lumapit siya.
“Ayoko ng babaeng mahal ako dahil malakas ako.
Gusto ko ’yung pipiliin ako kahit mahina ako.”
“Pero ngayong nakita ko ang totoo…
hindi kita pipilitin.”
Dahan-dahan siyang tumayo.
Humakbang papalayo.
“Kung hindi mo ako kayang mahalin…
bibigyan kita ng kalayaang hindi ko binigay sa’yo sa kasal natin.”
At doon ako naiyak nang malakas.
ANG KATOTOHANANG MAS MASAKIT PA KAYSA SA PAGPAPANGGAP NIYA
Habang nakaluhod siya sa harap ko,
napagtanto ko—
Ako ang mas may kapansanan.
Hindi physical.
Hindi sa katawan.
Hindi sa lakad.
Kundi sa puso.
Pusong takot magmahal.
Takot tumanggap.
Takot magbigay.
At ang lalaking akala kong “mahinang pinili ko”…
siya pala ang pinaka-matapang.
Nilapitan ko siya.
Ni-yakap ko siya.
“Daniel…
hindi ko alam na ako pala ang kailangang pagalingin.”
Tumulo ang luha niya.
“Kung papayag ka…
pwede pa nating simulan nang totoo.”
Ngumiti siya.
“Hindi bilang pilay…
hindi bilang milyonaryo…
pero bilang dalawang taong natuto magmahal sa tamang paraan.”
At sa gabing iyon…
unang beses ko siya tiningnan
na may tunay na pag-ibig.
At unang beses niya akong minahal
nang hindi na kailangang itago ang sarili niya.
