IBINIGAY NIYA ANG HULI NIYANG PERA PARA SA ISANG GUTOM NA BATA — AT HINDI NIYA INAASAHAN ANG KAPALIT
Sa isang tahimik na sulok ng kalsada sa Maynila, araw-araw makikita si Mang Lando—isang matandang lalaki na naglalakad sa ilalim ng matinding sikat ng araw upang mangalap ng bote, lata, at anumang maibebenta. Sa kanyang balikat ay laging may maliit na sako, at bawat pirasong makuha niya ay katumbas lamang ng kaunting barya para sa kanyang hapunan.
Isang hapon, halos maputol na ang kanyang lakas. Pawis na pawis, gutom, at nanginginig sa panghihina. Nang silipin niya ang kanyang bulsa, iisa na lang ang laman—₱50. Iyon na ang tanging pera niya para sa buong gabi.
Habang mabagal siyang naglalakad, napansin niya ang isang batang lalaki na nakaupo sa tabi ng isang karinderya. Marumi ang damit, payat ang katawan, at halatang matagal nang hindi kumakain. Tahimik itong nakatitig sa mga taong kumakain sa loob. Sa kanyang kamay ay may hawak na lumang supot ng pandesal—ngunit wala itong laman.
Dahan-dahang lumapit si Mang Lando.
“Anak… gutom ka ba?” mahinahon niyang tanong.
Hindi sumagot ang bata, ngunit malinaw sa mga mata nito ang sagot.
Tinitigan ni Lando ang perang hawak niya. Alam niyang kapag ginastos niya ito, wala na siyang makakain mamayang gabi. Ngunit hindi siya nag-atubili.
“Halika,” sabi niya. “Kain tayo.”
Pumasok sila sa karinderya. Umorder si Lando ng isang ulam na adobo, dalawang kanin, at isang basong tubig. Habang masayang kumakain ang bata, si Mang Lando ay nakangiti lamang—kahit pilit niyang isinisantabi ang sariling gutom.
“Salamat po, Tay,” sabi ng bata matapos kumain.
“Matagal na po akong hindi nakakain nang ganito.”
Hinaplos ni Lando ang ulo nito at ngumiti.
“Walang anuman, anak. Huwag kang mawalan ng pag-asa.”
Kinabukasan, bumalik si Mang Lando sa parehong lugar. Wala na roon ang bata. Sa halip, isang lalaking naka-uniporme ang lumapit sa kanya.
“Kayo po ba si Mang Lando?”
“Opo.”
“May iniabot po sa inyo.”
Iniabot ng lalaki ang isang sobre.
Pagbukas niya, may laman itong ₱10,000 at isang sulat.
**“Tay Lando,
Ako po ang batang pinakain ninyo kahapon. Hindi ko po agad nasabi—anak po ako ng may-ari ng karinderya. Nais ko lang pong maranasan kung ano ang pakiramdam ng mga batang lansangan.
Ang kabutihang ginawa ninyo ay hindi ko po makakalimutan. Maliit na pasasalamat lamang po ito. Sana po ay makakain na kayo nang maayos.
— Mico”**
Nabasa ni Mang Lando ang sulat nang paulit-ulit. Pumatak ang kanyang mga luha habang mahigpit na hawak ang papel.
“Salamat, anak… hindi mo alam kung gaano mo ako napasaya,” bulong niya sa sarili.
Kinagabihan, bumili siya ng mainit na pagkain. Ngunit sa halip na kumain mag-isa, binilhan niya rin ng ulam ang mga batang pulubi sa kanilang kanto.
“Tara, kain tayo,” masayang sabi niya.
“Libre ni Tatay Lando.”
Mula noon, nakilala na siya sa kanilang lugar bilang “Tatay ng Lansangan”—isang matandang kahit wala halos sa buhay, ay may pusong marunong pa ring magbahagi.
