TINAGO NIYA ANG IMBITASYON SA KASAL NG KUYA NIYA — DAHIL AYAW NIYANG SUMAMA AKO… HINDI NIYA ALAM AKO ANG MAY-ARI NG HOTEL NA PAGDADAUSAN NG KASAL
Ang pangalan ko ay Mia.
At sa loob ng tatlong taon ng pag-aasawa namin ni Anton, natutunan kong hindi lahat ng lihim ay masama—
pero ang mga lihim niya,
unti-unting pumatay sa bahagi ng pagkatao ko.
Hindi ko naman hinihinging ipagmalaki niya ako.
Ang tanging gusto ko lang…
huwag niya akong ikahiya.
Pero isang imbitasyon ang nagbago ng lahat.
ANG IMBITASYONG NAWALA
Isang gabi, pagod akong umuwi mula sa hotel na pagmamay-ari ko.
Oo. Ako ang CEO, pero mas gusto kong magtrabaho na parang normal na empleyado.
Pagdating ko sa bahay, nakita ko si Anton na nagmamadaling nagtatago ng envelope.
“Anong tinatago mo?” tanong ko.
“Ah… wala ’to. Paperworks lang.”
Pero nang madaanan ko ang trash bin kinagabihan,
nakita ko ang envelope.
Nabuksan.
Nadumihan.
Itinapon.
Invitation.
Wedding invitation ng kuya niya.
At ang pangalan ko?
WALA.
Parang may tumusok sa dibdib ko.
Pagharap ko kay Anton kinabukasan, mahinahon ko siyang tinanong:
“Bakit hindi mo sinabi na may kasal ang kuya mo?”
“Wala lang. Ayoko nang guluhin ka pa.”
“Bakit hindi mo ako isinama?”
Huminto siya.
Hindi makatingin.
“Mia… hindi ka nila feel.
Hindi ka bagay sa kanila.”
Parang binagsakan ako ng bato.
“Hindi ako bagay… sa asawa ko?”
“Sa pamilya ko. You know what I mean.”
Hindi ko alam kung ano’ng mas masakit—
na itinago niya,
o na hiya siya sa akin.
Hindi niya alam…
ako ang may-ari ng five-star hotel na pagpagdarausan ng kasal.
ANG ARAW NA TUMIGIL ANG LAHAT
Dumating ang wedding day.
Abala ang lahat sa hotel.
Mga coordinator, staff, manager—lahat naghihintay sa VIP family.
Ako?
Tahimik lang.
Suot ang simple pero eleganteng dress.
Ayokong magpapansin.
Gusto ko lang makita kung gaano niya ako ikinahihiya.
Pagdating ng pamilya nila Anton,
kasama si Anton na naka-barong.
Narinig ko agad ang bulungan ng mga kapatid niya:
“Buti hindi sumama yung asawa niya, nakakahiya yun.”
“Oo, mas ok na wala siya. Hindi bagay sa event natin.”
At doon siya ngumiti.
Si Anton.
Asawa ko.
Ngumiti.
Parang nakahinga nang wala ako.
At iyon ang huling patak ng luha ko.
Hindi dahil nasaktan ako—
kundi dahil doon ko nakita ang totoong kulay niya.
ANG PAGBABALIK KO NA HINDI NILA INAASAHAN
Habang nagsisimula ang reception, dumating ang head manager ko.
“Ma’am, everything is ready. Do you want to enter now?”
Tumango ako.
Binuksan ng staff ang pinto.
Parang huminto ang mundo ng pamilya nila.
Narinig ko pa ang isa sa mga abay:
“Sino ’yan? Bakit siya pumapasok sa VIP route?”
Pero ang pinaka-nagulat?
Si Anton.
“M-Mia? Anong ginagawa mo dito?!”
Tumingin ako sa kanya ng diretso, walang galit, walang iyak.
“Bakit? Bawal ba ang may-ari ng hotel dito?”
Nanlaki ang mata niya.
Lumingon ang mga pamilya niya sa paligid—
confused, nagugulat, hindi makapaniwala.
“A-ano? Hotel mo…?”
Ngumiti ako ng mahina.
“Oo.
Lahat ng nakikita mo…
pagmamay-ari ko.”
Tahimik.
Walang kumibo.
At pagkatapos kong sabihin iyon, lumapit ang manager:
“Ma’am, the couple is asking if you approve the last-minute changes to the ballroom.”
Tumango ako.
At doon nila nalaman ang katotohanan—
hindi ako cheap, hindi ako kahihiyan,
hindi ako katulad ng iniisip nila.
Ako ang babaeng inaayawan nila.
Ako rin pala ang babaeng walang-hiya nilang pinakialaman na may-ari ng mismong lugar ng kasal nila.
ANG PAGGUHO NI ANTON
Pagkatapos ng ceremony, lumapit si Anton sa akin.
Nanginginig.
“Mia… bakit hindi mo sinabi?
Bakit mo tinago?”
Tinitigan ko siya.
“Hindi ko tinago.
Hindi mo lang tinanong.
Hindi mo rin sinubukan kilalanin ang asawa mo.”
“Ang tinago mo…
yung imbitasyon.
Yung hiya mo sa’kin.
Yung katotohanan na hindi mo ako ipinaglalaban.”
Humawak siya sa braso ko.
“Mia… please… sorry na—”
Tinanggal ko ang kamay niya.
“Hindi mo ako sinama dahil nakakahiya ako.
Pero hindi mo alam kung gaano kaliit ang mundo kapag ikaw mismo ang ikinahihiya.”
“Anton… ikaw ang naghiwalay sa atin.
Hindi ako.”
Lumakad akong papalayo.
Hindi ko na siya nilingon.
Sa unang pagkakataon,
nakalakad ako nang hindi humihingi ng tawad sa halagang taglay ko.
