BABAE, PINATUMBA ANG DALAWANG PULIS NA HUMIHINGI NG SUHOL! | MUAY THAI CHAMPION’S STAND
Ako si Kara Alonzo, 26 taong gulang, isang simpleng online seller na nagde-deliver ng mga parcel ko tuwing umaga gamit ang lumang motor ng tatay ko. Akala ng lahat, ordinaryo lang ako — maliit, payat, madalas naka-ponytail at naka-hoodie. Pero ang hindi nila alam… may tinatago akong nakaraan na matagal ko nang iniwan.
Ako ang dating Philippine Muay Thai National Champion, 3-time SEA Games athlete, at nakatakdang lumaban sa international pro league — bago nangyari ang aksidenteng nagbago ng buhay ko. Pagkatapos mamatay ang tatay ko sa isang hit-and-run, iniwan ko ang mundo ng martial arts para alagaan ang pamilya ko. Tahimik akong nabuhay. Walang hambog, walang yabang.
Pero noong araw na ‘yon? Ang tahimik kong mundo… binasag ng dalawang pulis.
ANG KABULUKAN SA GITNA NG KALYE
Biyernes ng umaga, may idedeliver akong 4 na box ng skincare sa Barangay Lutang. Dapat mabilis lang — iabot, bayad, uwi.
Pero pagdating ko sa may tulay, may checkpoint.
Nakatayo ang dalawang pulis: si PO1 Lascano at PO1 Devilla — mga pangalang kilala ng mga residente bilang “kamay na bakal pero bulsa ng unggoy.”
Paglapit ko, agad akong pinahinto.
“Miss, lisensya,” sabi ni Lascano.
“Sir, opo—eto po.” Inabot ko.
Tiningnan niya sandali… tapos ngumisi.
“Naku, expired na ang rehistro ng motor mo.”
“H-Ha? Sir, hindi po—bago lang nirehistro ‘yan kahapon.”
Pero bago pa man ako makapagsalita ulit, sumabat si Devilla:
“Pwede naman nating ayusin ‘yan, Miss. Baka naman medyo magbigay ka para hindi tayo magkaabala.”
Tumigas ang dibdib ko.
“Ano pong ibig ninyong sabihin?”
“Aba, matigas! Gusto mo bang dalhin ka namin sa presinto? Mabigat kaso mo — expired rehistro, overloading, at suspicious cargo,” sabi ni Lascano habang tumuturo sa mga box ng skincare.
Napakagat ako ng labi. Alam kong wala akong kasalanan. Pero… dalawang pulis laban sa isang babaeng ordinaryo sa paningin nila.
Hindi sila natakot. Buong akala nila, isa lang akong madaling takutin.
“Sir,” kalmado kong sagot, “wala po akong violation. Kung meron, ticket po ang ibigay ninyo, hindi hingi ng pera.”
Nagkatinginan sila.
Lumapit si Devilla… at biglang hinawakan ang braso ko.
“Aba, matapang pala ‘tong isa. Gusto mo bang makita naming violator ka talaga?”
Do’n na nasira pasensya ko.
At tulad ng sabi ng dati kong coach…
“Kapag katarungan ang inaapak-apakan, hindi talento ang gumigising — kundi kaluluwa.”
ANG SANDALING NAGBALIK ANG CHAMPION
Hinigpitan pa ni Devilla ang kapit niya.
“BITAWAN MO KO,” madiin kong sabi.
Ngumisi siya. “Bakit? Anong gagawin mo? Iiyak? Tatawag ng boyfriend?”
At doon…
Nawala ang takot ko.
Hindi ko sinigawan. Hindi ko pinakita ang galit.
Tumahimik lang ako.
Umayos ng tindig.
Huminga nang malalim.
At sa susunod na segundo…
BOG!
Isang mabilis na teep kick ang tumama sa tiyan ni Devilla — eksaktong teknik na itinuro sa ’kin noon sa Thailand. Natulak siya, sumalpak sa tricycle, at napaupo na parang naputol ang hangin.
“PUT—!” sigaw ni Lascano.
Hinugot niya ang baton niya at sinugod ako.
Pero limang taon man akong hindi lumalaban, hindi nawawala ang muscle memory.
Habang umaatake siya, umatras ako ng kalahating hakbang.
At may isang bagay siyang hindi inasahan:
Precision elbow strike.
Tumama ang siko ko sa panga niya — eksaktong anggulo para mawalan ng balanse.
Pagbagsak niya, sinundan ko ng roundhouse kick sa braso, at lumipad sa lupa ang baton.
Isang huling knee strike sa sikmura…
At tuluyan siyang gumulong sa semento.
Dalawang pulis.
Dalawang bagsak.
Dalawang lalaking hindi makapaniwala… na tinalo sila ng babaeng akala nila’y “delivery girl lang.”
Humihingal si Devilla.
“P-P*tangina… ano ka ba?!”
Tumayo ako, pinulot ang lisensya ko, at ngumiti.
“Dating champion, Sir. Hindi extortion victim.”
ANG KANILANG PAGKAPAHIYA
Maraming nakakita. Mga tricycle driver. Jeepney drivers. Tindera. Mga estudyante. Lahat naglabasan ang cellphone.
May tumawag:
“Hoy! Lascano! Devilla! Ayos ba kayo? NAPATUMBA KAYO NG BABAE!”
“Malakas ‘yan! Nakita ko — hindi nanakit nang sobra. Depensa lang!”
“Uy, ate! Galing mo! Para kang si Manny Pacquiao pero may sipa!”
Nagulat ako.
Hindi ko ginusto ang eksena. Pero minsan… nangyayari ang hindi mo inaasahan.
Sumubok pang tumayo si PO1 Devilla.
“T-Tawagan ko ang hepe… babalikan ka namin—”
May humarang na lalaki.
Matangkad. Matikas. Naka-motorsiklo.
“Wag na,” sabi niya, sabay pakita ng ID.
PNP Internal Affairs.
“Matagal na naming sinusubaybayan yang checkpoint ninyo.”
Natigilan ang dalawang siga-pulis.
Lumapit siya sa akin.
“Miss, okay ka lang? Sumama ka sa presinto. Kami na ang bahala.”
Lumapit pa ang mga tao upang magbigay ng statement.
May nagpakita ng video.
May nagpatunay na lagi talagang nangongotong ang dalawa.
At doon nagsimula ang buong imbestigasyon.
ANG HINATNAN NG MGA ABUSADO
Kinabukasan, trending ang video:
“Babaeng Muay Thai Champion, Pinatumba ang Nangongotong na Pulis!”
#JusticeForDeliveryGirl
#NoToKotongPolice
Sinuspinde agad si Lascano at Devilla.
Sinampahan ng kasong extortion, physical harassment, at grave misconduct.
Lumapit sa akin ang hepe.
“Ma’am Kara… maraming salamat. Wala pang matapang na babae sa lugar na ‘to. Kayo ang naging dahilan para lumabas ang katotohanan.”
Ngumiti ako.
“Hindi ako bayani, Sir. Ginawa ko lang ang tama.”
PAGBALIK KO SA DATI
Isang linggo matapos ang insidente, may dumating na envelope mula sa dating kong coach.
“Nabalitaan ko,” sulat niya.
“Kahit iniwan mo ang ring, nasa ’yo pa rin ang puso ng mandirigma. Hindi lang para manalo… kundi para tumayo kapag may nang-aapi.”
Napaluhod ako at napaiyak.
Tama pala siya.
Hindi ko kailangang bumalik sa laban para maging fighter.
Hindi ko kailangang sumali ulit sa mga kompetisyon para maging champion.
Sapat na ang tumindig para sa sarili — at para sa tama.
