“AYOKO NA IKAW ANG MAGLAKAD SA AISLE KO, HINDI KA SUCCESSFUL” — PERO SA GABING IYON… SIYA ANG UMUWI NA BASAG AT PUNÔ NG PAGSISISI
Ako si Marian, 31.
Ate ako ni Lira, 27 — ang bunsong dati ay parang prinsesa sa bahay, at lahat ng bagay ay ibinibigay ko sa kanya.
Laruang gusto niya? Sa kanya.
Kwartong maganda? Sa kanya.
Bagong gamit? Sa kanya.
Ako? Laging nauuna magparaya.
Hindi ako kasing-talino niya,
hindi ako kasing-ganda niya,
hindi rin ako kasing-yaman niya.
At oo — hindi ako “successful” ayon sa panlasa niya sa mga tao sa paligid niya.
Pero kahit ganoon…
mahal ko siya bilang kapatid.
Kaya noong sinabi niyang ikakasal na siya, totoong masaya ako para sa kanya.
Hanggang dumating ang araw na sinaktan niya ako nang hindi inaasahan.
ANG SANDALING SINABI NIYA NA HINDI AKO KARAPAT-DAPAT
Isang linggo bago ang kasal, inimbitahan niya ako sa isang café.
Ayos na ayos ang itsura niya: naka-long dress, naka-makeup.
Ako naman? Pawis, galing trabaho, naka-uniform ng cashier.
Umupo siya na parang may hawak na board meeting.
“Ate, may sasabihin ako…
Hindi na ikaw ang maid of honor.”
Natigilan ako.
“Bakit? Inihanda ko na ang speech—”
Tumawa siya ng malamig, parang minamaliit ako.
“Ate, tingnan mo ang sarili mo.
Hindi ka successful.
Hindi ka bagay sa entourage ko.
Sirain mo lang ang aesthetic sa pictures.”
Parang may yelo na binuhos sa batok ko.
Nanigas ako sa upuan.
At inulit pa niya:
“Gusto kong kasama ko sa aisle ay mga taong presentable at successful…
hindi ikaw.”
Ngumiti ako, tumango nang mahina.
“Okay lang, Lira.”
Pero pag-uwi ko, doon bumagsak lahat.
Tahimik lang akong umiyak sa unan.
ANG ARAW NG KASAL NA PUNÔ NG KAGANDAHAN PERO HINDI NG KAPATIRAN
Dumating ang araw ng kasal niya.
Magarbo. Maganda. Parang fairytale.
Hindi ako nagpaganda.
Hindi ako sumama sa entourage.
Umupo lang ako sa pinaka-likod ng simbahan.
Hindi ko gustong sirain ang espesyal niyang araw.
Kahit masakit, nandoon ako para suportahan siya — kahit hindi niya ako pinili.
Habang naglalakad siya sa aisle, mukha siyang tunay na prinsesa.
Akala ko kumpleto na ang kaligayahan niya.
Pero hindi ko alam…
ilang oras na lang, magugunaw ang mundo niya.
ANG MGA TAWAG NA HINDI NATUTULUGAN NG LUPA
Gabi na nang tumunog ang cellphone ko.
Si Lira.
Hindi ko sinagot.
Hindi ko pa kayang harapin.
Pero paulit-ulit siya tumawag.
Pagdating ng ikapitong ring, sinagot ko.
“Ate…” humahagulhol siya.
“Ate please… puntahan mo ako…
Ate kailangan kita…
Ate, sorry… sorry…”
Kinilabutan ako.
“Lira? Bakit? Ano nangyari?”
At ang sinabi niya…
bumiyak sa puso ko.
ANG KASAL NA PUMUTOK BAGO PA MAG-SIMULA
“Ate… iniwan niya ako.”
“Nakita ko sa phone niya — may babae siya.”
“Pinagtalunan namin sa honeymoon room…”
“Sabi niya, matagal na raw kaming tapos.”
Nabitawan ko ang cellphone.
“Ate… kasal ko ngayon…
pero wala akong asawa.”
Nagpatuloy siya, humihikbi:
“Ate… lahat ng successful friends ko — umuwi na.”
“Yung entourage ko — wala na.”
“Wala akong kasama…”
At doon siya bumagsak.
“Ate… bakit hindi ikaw ang pinili ko?
Ikaw lang naman ang hindi ako iiwan.”
Para akong tinamaan.
Masakit.
Nakakaiyak.
Pero totoo:
Siya ang kapatid na lagi kong minahal kahit hindi niya ako pinili.
ANG PAGBALIK NG ATE NA MINALIIT NIYA
Pagdating ko sa hotel, nakita ko siyang naka-upo sa sahig,
suot ang wedding gown,
magulo ang buhok
at parang batang nawalan ng mundo.
Pagkakita niya sa akin,
tumayo agad siya at yumakap nang mahigpit.
“Ate… sorry…”
“Dapat ikaw ang kasama ko sa aisle…”
“Dapat ikaw ang pinili ko…”
“Dapat ikaw ang kasama ko ngayon…”
Niyakap ko siya pabalik.
“Lira… hindi mo kailangang maging perfect.”
“At hindi mo kailangang successful ako para maging kapatid mo.”
“Nandito ako… kahit hindi mo ako pinili noon.”
At doon siya tuluyang umiyak sa balikat ko.
Sa gitna ng wedding gown at luha,
sa pulang carpet ng nasirang pangarap…
bumalik ang pagiging magkapatid namin.
ARAL NG KWENTO
Minsan, inuuna ng tao ang ganda, tagumpay, at tingin ng mundo.
Pero kapag bumagsak ang lahat,
sa huli, doon nila maalalang…
ang tahanan nila ay ang taong hindi sila iniwan.
At kahit hindi ka nila pinili sa simula—
ikaw ang tatawagan nila
kapag tunay na wala na silang matakbuhan.
