“HINDI AKO PINAPASOK SA OSPITAL NANG MAGHIRAP AKO — PERO NANG MALAMAN NILA KUNG SINO ANG ANAK KO, LUMUHOD SILA SA AKIN SA HARAP NG LAHAT.”
Ako si Lorna Magsino, 48 anyos, isang ordinaryong tindera ng lugaw sa kanto. Araw-araw akong gumigising ng alas–tres ng madaling araw, nagbubuhat ng kaldero, nagtitimpla ng sabaw, at umaasang may bibili kahit kaunti. Hindi kami mayaman. Hindi rin ako edukada. Ang tanging yaman ko ay ang anak kong si Marco — ang batang ipinangako kong ilalayo sa gutom na naranasan ko. Bata pa lang siya, nagtitiis na ako. Kapag may extra itlog, siya ang kumakain. Kapag malamig, siya ang binabalutan ko ng kumot. Kapag pagod ako, siya pa rin ang iniisip ko.
Lumaki siya na tahimik, masipag, matalino. Scholar. Working student. Hanggang sa maging doktor. Hindi ko maintindihan ang mga salitang sinasabi niya tungkol sa medical terms, pero naiintindihan ko ang isang bagay: hindi nasayang ang luha ko.
ANG ARAW NA AKO’Y IPINAALIS
Isang gabi, bigla akong nahilo sa tapat ng tindahan ko. Sumikip ang dibdib ko. Nahimatay ako. Dinala ako ng mga kapitbahay sa isang pribadong ospital dahil iyon ang pinakamalapit. Nakaupo ako sa wheelchair. Pawis na pawis. Nanginginig.
Lumapit ang isang nurse. Tiningnan ang damit kong may mantsa ng lugaw.
“Saan po ang downpayment?”
Wala akong naisagot. Wala akong pera.
Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa.
“Pasensya na po, hindi po kayo pwedeng i-admit dito kung wala kayong maibabayad.”
Pinaupo nila ako sa sulok ng ER. Hindi ako tiningnan ng doktor. Para akong hangin. Para akong hindi tao.
Narinig ko pa ang bulong ng isang staff: “Mukhang walang-wala ‘to.”
ANG PAGDATING NA HINDI NILA INAASAHAN
Habang nakapikit ako sa sakit, may narinig akong boses na sobrang pamilyar.
“Nurse… bakit hindi pa naa-admit ang pasyente?”
Boses iyon na marahan pero matigas.
Pagmulat ko ng mata — si Marco.
Naka-white coat. May stethoscope sa leeg.
Doktor na doktor ang itsura.
Nanginginig ang labi ko.
“Anak… umalis ka muna… ayokong mapahiya ka dito…”
Pero hindi siya umalis.
Lumapit siya sa nurse.
“Tinanong n’yo po ba ang pangalan ng pasyente?”
“Hindi po, Doc. Mukha kasing—” hindi na natapos ang salita.
Hinawakan ni Marco ang kamay ko.
“Pasyente po ito. Siya ang nanay ko.”
Tahimik ang buong ER.
Parang na-freeze ang hangin.
ANG PAGBABALIK NG LAHAT NG SAKIT
Biglang dumating ang hospital director.
“Doc Marco, paumanhin—”
Pero hindi pa tapos magsalita, tumingin si Marco sa kanilang lahat.
“Hindi kayo kailangang humingi ng tawad sa akin.”
Sabay nilingon niya ang nurse at staff.
“Humingi kayo ng tawad sa taong hinayaan ninyong maghintay habang hirap na hirap huminga.”
Tumulo ang luha ko. Hindi ko alam kung sa sakit o sa hiya.
Lumuhod ang nurse sa harap ko.
“Pasensya na po… hindi ko po alam…”
Ngunit mahina na ang boses ko.
“Hindi mo kailangang malaman kung sino anak ko bago mo ako tulungan…”
ANG SANDALING NAGBAGO ANG LAHAT NG TINGIN
Ako ay na-admit sa VIP room.
Pero hindi dahil sa yabang.
Hindi dahil sa pera.
Dahil sa katotohanang: ang isang tindera ng lugaw ay nagpalaki ng doktor.
Sa loob ng kwarto, hinawakan ni Marco ang kamay ko.
“Ma… kung alam mo lang kung ilang beses ako muntik sumuko… pero naaalala ko ikaw… kaya hindi ako humihinto.”
Ngumiti ako kahit may tubo sa ilong.
“Anak… okay na ako… nakita kong tama ang lahat ng pagod ko.”
ARAL
Hindi sinusukat ang tao sa suot niya.
Hindi rin sa laman ng bulsa.
Minsan, ang taong inaakalang walang-wala…
siya pala ang dahilan kung bakit may nabubuhay na pangarap sa mundong ito.
