SA KASAL NG ANAK KO, SINAMPAL AKO NG KANIYANG NOBYA AT TINAWAG AKONG ‘TANGA’ — HINDI NIYA ALAM KUNG SINO TALAGA AKO. AT NANG MARINIG ITO NG ANAK KO

“SA KASAL NG ANAK KO, SINAMPAL AKO NG KANIYANG NOBYA AT TINAWAG AKONG ‘TANGA’ — HINDI NIYA ALAM KUNG SINO TALAGA AKO. AT NANG MARINIG ITO NG ANAK KO, ANG SUMUNOD NA SANDALI AY NAGPATIGIL NG BUONG SEREMONYA.”

Ako si Aling Corazon, 58 anyos, isang simpleng tindera ng gulay sa palengke.
Hindi ako sosyal, hindi marangya, at hindi nakapag-aral nang mataas.
Pero may bagay akong ipinagmamalaki—
ang anak kong si Gabriel, isang engineer na nagtagumpay kahit kami’y salat sa buhay.

Pinalaki ko siyang mag-isa.
Nagtinda ako ng gulay, nagbuhat ng sako, nagtiis ng gutom upang mapag-aral siya.
Kaya nang sabihin niyang ikakasal na siya, napaiyak ako hindi dahil nalulungkot—
kundi dahil ramdam kong may katuparan ang mga sakripisyo ko.

Ngunit noong araw ng kasal niya…
doon ko naranasan na ang pinakamakinang na damit, minsan silo ang nagtatago ng pinakaitim na puso.

---

ANG ARAW NG KASAL

Naka-second hand akong bestida. Malinis, pero luma.
Maaga akong dumating sa hotel ballroom.

Excited akong makita ang aking magiging manugang — si Diana, maganda, mayaman, edukada.
Nangarap lang ako na maging mabuting biyenan sa kanya.

Habang naglalakad ako sa hallway, nakita kong umiiyak ang babaeng nakasuot ng puting gown—si Diana pala—nag-aayos ng buhok, halatang stress.

Lumapit ako nang may pag-aalala.

“Anak, ayos ka lang ba? May kailangan ka ba?”

Bigla siyang napalingon.
At bago pa ako makahinga—

PLAK!

Sinampal niya ako.
Malakas.
Dumiretso sa pisngi kong pinagdaanan ng panahon.

“Huwag mo akong tawaging ANAK! Hindi ako anak ng pulubi!”
“Lumayo ka nga, TANGA!”

Napatigil ako.
Hindi ako nakaimik.

Dumating ang wedding coordinator at bulong nito:

“Ma’am… siya ang mother of the groom.”

Namutla si Diana.
Pero… huli na.

---

ANG SANDALING PURO KATAHIMIKAN

Dumating si Gabriel.

Nakita niya ang pamumula pa ng pisngi ko.
At nakita niyang nanginginig si Diana.

Lumapit siya—walang salita.

Nang tumapat siya sa nobya niya, malamig at mabigat ang boses niya:

“Diana… ano’ng ginawa mo sa nanay ko?”

Hindi siya makatingin.

“G-Gab… nagkamali lang ako… akala ko kasi—”

“Akala mo ano?”
“Na pwede mong saktan ang matandang babae dahil lang akala mo pulubi siya?”

Hindi nakasagot si Diana.

“So kung hindi siya nanay ko… OK lang saktan mo?”

Walang salita.

---

ANG PAGPUTOL NG TALI

Kinuha ni Gabriel ang kamay ko—mahigpit.

“Mama ang dahilan kung bakit ako nakatayo ngayon.”
“Siya ang nagtiis, nagbuhat, at nagpakapagod para mabuo ang buhay ko.”

Napahikbi ako.

“At kung ang babaeng pakakasalan ko ay hindi kayang respetuhin ang taong nagpalaki sa akin…
hindi siya ang babaeng para sa akin.”

Bumagsak ang bouquet ni Diana.

“Gab… please… I love you—”

“Hindi sapat ang ‘I love you’ kung walang respeto.”

Tumalikod siya, hawak-hawak ang kamay ko, at sinabi ang mga salitang nagpayanig sa seremonya:

“Walang kasal na magaganap ngayon.”

---

PAGLABAS SA BALLROOM

Habang palabas kami, sabi ko:

“Anak… pangarap mo ito. Pwede mo naman akong iwan.”

Huminto si Gabriel.

“Ma… kahit isang libong babae pa ang dumating…
wala ni isa ang papalit sa inyo.”

Doon ako napahagulgol.
Niyakap niya ako.
Ang mga bisita, tahimik pero umiiyak.

---

ARAL NG BUHAY

Hindi kailanman nasusukat ang tunay na halaga ng tao sa damit, pera, o hitsura.
Nasusukat ito sa puso—at sa pagrespeto.

At minsan, sa isang sampal na hindi mo inaasahan,
lumalabas ang tunay na kulay ng tao…

…at ang tunay na ginto ng puso ng anak mo.