“ANG ANAK NA PINAGMALUPITAN NG KANYANG TATAY — PERO NANG MAGING DOCTOR SIYA, ANG UNANG PASYENTENG ILILIGTAS NIYA AY ANG TAONG PINAKASUMIRA SA KANYANG PAGKABATA.”
Sa loob ng isang sira-sirang bahay sa gilid ng ilog, lumaki si Elian, isang batang payat, tahimik, at palaging may pasa sa braso. Hindi dahil sa aksidente, kundi dahil ang tatay niyang si Rogelio—isang dating construction worker na nalunod sa bisyo at galit—ay araw-araw naglalabas ng sama ng loob sa kanya. Bata pa lang siya, alam na niyang hindi siya minamahal ng lalaking dapat sana’y nagtuturo sa kanya ng tapang. Sa halip, narinig niya ang paulit-ulit na salitang bumiyak sa puso niya habang lumalaki:
│ “Wala kang mararating, Elian.”
│ “Tamad ka, duwag ka, walang kwenta ka.”
│ “Sayang ang pagkain sa’yo.”
At bawat salita, parang maliliit na piraso ng basag na salamin na kumikiskis sa dibdib niya. Ang tanging nagpapalakas sa kanya ay ang yakap ng kanyang ina, si Mila—isang babaeng may kamay na magaspang sa paglalabada ngunit may tinig na kayang paginhawahin ang bagyo sa loob niya. Ngunit isang araw, nang mag-12 si Elian, bumagsak ang mundo niya. Sa gitna ng pag-aaway, inatake sa puso ang kanyang ina. Habang naghihingalo ito sa papag, hinawakan niya ang kamay niya at bumulong:
│ “Anak… maging mabuti ka. Kahit masakit… huwag mong hayaan maging katulad niya ang puso mo.”
At doon nagsimula ang pangako niya—isang pangakong magiging daan ng kapalaran niyang hindi niya inakalang hahantong sa pinakamasakit at pinakamakapangyarihang sandali ng buhay niya.
Pagkatapos mamatay si Mila, hindi na nagbago si Rogelio. Mas naging marahas, mas uminom, mas nagalit. Pero si Elian? Hindi natulad. Sa halip na sumuko, nag-aral siya nang tahimik. Nagbenta ng papel, naglako ng balot, nag-aral sa ilalim ng poste ng ilaw habang naririnig ang sigaw ng tatay niya sa loob ng bahay. At sa bawat pahina ng libro, inuulit niya ang pangako:
“Hindi ako magiging katulad mo.”
Nang makatapos siya ng high school, nakakuha siya ng full scholarship sa isang foundation para sa mahihirap na estudyante. At doon nagsimula ang pag-ahon niya—Board topnotcher, Dean’s Lister, hanggang maging isa sa pinakabata at pinakamahuhusay na doktor sa ospital sa Maynila. Isang araw, matapos ang halos sampung taong hindi pag-uwi, tinanong siya ng kasamahan niya:
“Doc, bakit hindi ka umuuwi sa probinsya?”
Ngumiti lang siya.
“Hindi pa panahon.”
Hindi pa… hanggang dumating ang tawag na hindi niya inaasahan.
Isang gabi, habang nasa emergency room siya, dumating ang ambulansya. Isang lalaking duguan, hinimatay, at nakikipaglaban ang hininga. Nang alisin ni Elian ang kumot mula sa mukha… tumigil ang mundo niya.
Ang nasa stretcher—
ay ang tatay niyang si Rogelio.
Maputla, payat, wasak ang katawan sa sakit, at ang dating malakas na boses… ngayo’y halos wala nang tunog. Narinig niya ang mahina, basag, halos hindi marinig na bulong:
│ “Tulungan… mo… ako…”
At parang bumalik ang lahat ng alaala—ang sinturon, ang sigaw, ang sumpa, ang gabi-gabi niyang pag-iyak sa dilim habang hawak ang dibdib niyang punô ng takot. Ang mga nurse ay naghihintay ng utos niya. Siya ang attending physician. Siya ang magdedesisyon. Siya… ang anak na minsang sinira, ngayon ang taong kayang magligtas.
Ang puso niya ay nag-aalburuto, parang hinihila siya paatras ng nakaraan.
“Karapat-dapat ka bang iligtas?” tanong ng utak.
“Anak ka niya…” bulong ng puso.
At sa gitna ng tensyon sa dibdib niya, naalala niya ang huling hininga ng kanyang ina—ang babaeng nagmahal sa kanya nang walang kapalit.
│ “Anak… maging mabuti ka…”
Pumikit si Elian at kinuha ang gloves.
“Prepare for operation,” malamig pero matatag niyang sabi.
At doon nagsimula ang laban—hindi laban sa pagkamatay ng tatay niya, kundi laban sa sariling sugat na tinahi niyang paunti-unti sa bawat tusok ng karayom, bawat pag-press ng gauze, bawat salitang iniutos niya sa team.
Pagkatapos ng dalawang oras na operasyon, nailigtas ni Elian ang buhay ng lalaking minsang nagpahirap sa kanya. Nang magising si Rogelio kinabukasan, naabutan niya si Elian sa tabi ng kama. Hindi siya makapagsalita. Luha ang unang bumagsak.
│ “Bakit… mo ako… tinulungan… anak?”
Huminga nang malalim si Elian.
│ “Dahil hindi ko hahayaang ang galit ang magdikta ng pagkatao ko. Hindi ako magiging katulad mo.”
At sa unang pagkakataon sa buong buhay nila, umiyak ang lalaking akala niyang hindi marunong umiyak.
│ “Patawad… anak… patawad…”
Hindi agad sumagot si Elian. Hindi niya kailangan ng sorry para gumaling. Pero kailangan niya ng isa—kapayapaan.
Inabot niya ang baso, pinainom ng tubig ang ama niya, at mahina niyang sinabi:
│ “Hindi mo kailangang maging mabuting ama. Pero hayaan mong maging mabuting anak ako.”
At doon… nabura ang sampung taon ng galit. Hindi dahil nakalimot siya, kundi dahil pinili niyang maging tao, maging anak, at higit sa lahat—maging mabuting tao sa mundong minsan naging malupit sa kanya.
