ANG ANAK NA PALAGING BINABAWALAN — AT ANG LARUANG NAGPAHAYAG NG TUNAY NA SIKRETO NG KANYANG AMA

“ANG ANAK NA PALAGING BINABAWALAN — AT ANG LARUANG NAGPAHAYAG NG TUNAY NA SIKRETO NG KANYANG AMA”

Ako si Jiro, 12 anyos, at kung may isang bagay na hindi ko maintindihan sa Papa ko, iyon ay ito:

Hindi niya ako hinahayaan maglaro ng kahit anong laruan.

Habang ang ibang bata sa barangay may robot, kotse-kotsehan, o baril-barilan…
ako?
May notebook at lapis lang.

Araw-araw pareho ang sinasabi ni Papa:

──────────────────────
│ “Jiro, bawal ang laruan. Hindi mo ‘yan kailangan.”
──────────────────────

At kahit gusto kong sumagot, hindi ko kaya.
Kasi si Papa…
mahigpit.
Tahimik.
At madalas umiwas ng tingin sa akin—na para bang may tinatagong hindi ko maintindihan.

Pero dumating ang araw na babaguhin ng isang laruan ang lahat.

---

ANG ARAW NG PALIHIM NA ROBOT

Isang gabi, habang nagwawalis ako ng bakuran, may batang umiiyak dahil may sira raw ang robot niya.
Nanginginig ang bata, kaya tinulungan ko.

Hindi ko alam kung paano…
pero parang may sariling utak ang kamay ko.
Bawat turnilyo, bawat wire — alam ko kung saan ilalagay.

Pagkatapos ng limang minuto—

“AYAN NA!”

Sumindi ang ilaw. Gumalaw ang paa. Umikot ang ulo.

Napasigaw ang bata.

“KUYA JIRO ANG GALING MO!!!”

At sa likod ng mga puno…
may nakatayong tao na hindi ko napansin.

Si Papa.

Ako ang nakagulat nang nakita ko ang sariling ngiti niya — isang ngiting matagal ko nang hindi nakikita.

Pero nang lumapit siya sa akin, bigla siyang nag-iba ng tono.

──────────────────────
│ “SINO NAGTURU SA’YO NIYAN?”
──────────────────────

“S-si Tito Nestor po… minsan niyang pinakita sa akin noong—”

──────────────────────
│ “WAG MO NANG GAGAWIN ‘YAN.”
──────────────────────

At umalis siya.
Galit.
Takot.
Parang natataranta.

Hindi ko naintindihan.

Hanggang kinabukasan… nalaman ko ang totoo.

---

ANG LARUANG HINDI DAPAT MAHANAP

Pag-uwi ko galing eskwela, inabutan ko si Papa sa sala, nakaluhod, may hinahawakang maliit na kahon.

Hindi niya alam na nasa likod ako, nakasilip.

Binuksan niya ang kahon…

At doon ko nakita ang isang lumang robot — kulay asul, may sirang antenna, may basag na LED.

Mukhang luma na parang galing sa nakaraan.

At, Diyos ko…

Sa ilalim ng robot, may larawan.

Si Papa.
Kasama ang isang batang kamukha ko.
Kaedad ko ngayon.

Ako yun.
Pero hindi ako yun.

Nalaglag ang gamit ko, at napalingon siya.
Nanginginig, bumagsak ang larawan.

Kinuha ko.

“Pa… sino ‘to…?”

Hindi siya nakasagot.
Pero nang magsalita siya, para siyang sumabog.

──────────────────────
│ “KAPATID MO ‘YAN, JIRO.”
──────────────────────

Tumigil ang mundo ko.

“Pero Pa… nasaan na siya?”

At doon na tuluyang bumigay ang boses niya.

──────────────────────
│ “Si Kuya mo… namatay dahil sa laruang ‘yan.”
──────────────────────

Napaluhod si Papa.
Humigpit ang hawak niya sa robot, na parang ito ang patunay ng pinakamadilim na araw ng buhay niya.

---

ANG SIKRETONG PILIT NIYANG INILILIBING

Kinuwento ni Papa.

Si Kuya Hiro, 12 anyos.
Mahilig sa robot, sa makina, sa electronics.

Isang gabi, habang gumagawa sila ng maliit na robot, bigla raw sumabog ang battery pack dahil faulty.
Wala siyang nagawa.
Hindi niya nasagip ang anak niyang mas mahal niya kaysa buhay.

At simula noon…

Kasalanan niya ang lahat.
Araw-araw.
Gabi-gabi.

At ako, ipinanganak dalawang taon pagkatapos.
Ako ang naging liwanag niya — pero ako rin ang paalala ng anak niyang nawala.

Kaya bawal ang laruan.
Kaya galit siya sa robot.
Kaya sobra siyang takot kapag hinahawakan ko ang anumang may battery.

Hindi dahil ayaw niya akong matuto.

Kundi dahil ayaw niya akong mawala.

At doon ko naintindihan ang bigat ng bawat bawal niyang salita.

---

ANG PAGYAKAP NA NAGHILOM NG TAON-TAONG SUGAT

Lumapit ako sa kanya.

“Pa… hindi ko po alam. Pasensya na. Pero hindi ko kayo iiwan.”

Niyakap niya ako nang mahigpit —
nang mas mahigpit pa kaysa kahit kailan.

At sa unang pagkakataon, umiyak si Papa sa dibdib ko.

──────────────────────
│ “Pasensya ka na, anak… Akala ko kapag tinago ko ang nakaraan… protektado ka.”
──────────────────────

“Pa… hindi po ako si Kuya.
Pero kung buhay siya ngayon, sigurado akong ayaw niyang matakot ka habang buhay.”

Tumango siya, umiiyak.

At sa pinakamalaking desisyon sa buhay niya—

Iniabot niya sa akin ang lumang sirang robot.

──────────────────────
│ “Jiro… ayusin mo. Para sa atin.”
──────────────────────

Kinabukasan, magkasama kami sa mesa.
Ako nagtuturnilyo.
Si Papa nag-aabot ng tools.

At sa unang beses, hindi takot ang nasa mata niya —
kundi pag-asa.

---

ARAL NG KWENTO

Ang trauma—
hindi lang sugat, kundi tanikala.

Pero minsan, isang batang marunong magpatawad
ang magpapalaya sa pusong natali ng nakaraan.