NAG-ASAWA AKO NG ISANG MATANDANG MAYAMAN PARA SA PERA, PERO NANG MALAMAN KO ANG TOTOO TUNGKOL SA KANYA… NATULALA AKO. UMIYAK AKO.
Hindi ko akalaing maisusulat ko ‘to balang araw. Nakakahiya. Nakakatakot.
Pero siguro panahon na — hindi para magtago, kundi para magpakatotoo.
Ako si Ivy, 23 anyos, lumaki sa hirap.
Ang nanay ko labandera.
Ang tatay ko — umalis noong bata pa ako.
At ang pangarap ko noon?
Simpleng mabuhay nang hindi kinakabahan kung saan kukunin ang pagkain bukas.
Kaya nang lapitan ako ni Attorney Perez, isang matandang abogado, at sabihing:
“May kliyente ako. Kailangan niya ng asawa — legal marriage. Walang masama. Kapalit: seguridad at kayamanan.”
…hindi ako agad sumagot.
Pero nang makita kong naghihingalo si Mama sa ospital… tinanggap ko.
May isang kondisyon lamang: huwag akong magtanong tungkol sa nakaraan ng lalaki.
Nang una ko siyang makita — si Mr. Alexander Cruz —
mahigit apatnapung taon ang agwat namin.
Puting-puti ang buhok, mamahalin ang relo,
pero ang pinakamapapansin mo sa kanya ay hindi ang yaman…
kundi ang lungkot sa mga mata niyang parang walang katapusan.
Tahimik siyang lalaki. Hindi bastos. Hindi mainitin ang ulo.
Pero may bigat sa puso niya na hindi niya binabanggit.
Isang gabi, habang kumakain kami sa malaking dining table,
bigla siyang nagsalita:
“Ivy… may tatanungin ako.”
“Ano po ‘yon, sir?”
“Totoo bang napilitan ka lang?”
Hindi ako nakasagot agad.
“Hindi, sir. Ginusto ko rin… dahil gusto kong tulungan si Mama.”
Tumingin siya nang malumanay.
“Hindi mo kailangang magsinungaling. Naiintindihan ko.”
Lumipas ang mga buwan, unti-unti kong nakilala si Alexander.
Hindi siya mayabang. Hindi siya malamig.
Mahilig siya magtanim ng bulaklak sa likod ng bahay.
Tuwing 6 AM, siya ang nagtitimpla ng kape naming dalawa.
At tuwing gabi, bago matulog, tinititigan niya ang isang lumang larawan sa tabi ng kama —
larawan ng isang babaeng ka-edad ko
at isang batang babae na halos ka-mukha ko noong bata pa ako.
“Sino po sila?” tanong ko minsan.
“Silang dalawa… ang buhay ko noon.”
“Nasaan na po sila?”
“Matagal nang wala.”
At doon… tumulo ang luha niya.
Hindi ko na tinanong pa.
Naramdaman ko: hindi pera ang iniiyakan ng matandang ito — kundi puso.
Isang araw, nagising akong wala si Alexander sa bahay.
Dinala ako ng driver sa sementeryo.
Nakita ko siyang nakaluhod sa dalawang puntod.
Ang una:
Elena Cruz (1975–2012) — asawa niya.
Ang pangalawa:
Ivy Cruz (2000–2010) — batang babae.
Parang sumabog ang dibdib ko.
“Ivy…” bulong niyang hindi alam na naroon ako.
“Anak ko… kung alam mo lang kung gaano kita nami-miss.”
Hindi ako nakagalaw.
Hindi ako makahinga.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman.
Lumapit ako, nanginginig.
“Alex…”
Nagulat siya.
Halos hindi makatingin.
“‘Yung pangalan… Ivy… anak mo?”
Tumango siya — luhaan.
“Sila ang buhay ko.
Naaksidente sila sampung taon na ang nakalipas.
At simula noon… wala nang natira sa akin.”
Humigpit ang lalamunan ko.
“Alex… nung pinakasalan mo ako—?”
“Tama ka,” bulong niya.
“Nang una kitang makita sa litrato ng mga orphan sponsors…
kamukha mo ang anak ko.
Ka-edad mo na rin sana siya ngayon.”
“Pero bakit hindi mo sinabi?”
“Dahil ayokong isipin mong awa lang ang dahilan.
Gusto ko sana… kahit sa huling taon ko…
may pamilya ulit akong kasama.”
Hindi ko napigilan.
Yumuko ako sa dibdib niya.
Umiyak kami pareho.
Sa unang pagkakataon, nakita ko siyang tunay na masaya.
“Ivy… salamat.
Binalik mo ang liwanag sa bahay na namatay kasama nila.”
Mula noon, hindi ko na siya tinawag na Mr. Cruz.
Ang tawag ko na sa kanya —
Alex.
O minsan—
Tatay Alex.
At kahit walang anak na lumaki sa pagitan namin,
ramdam naming pareho:
may bahagi ng puso naming nabuhay muli.
Dalawang taon ang lumipas, pumanaw si Alex habang natutulog.
Sa tabi ng kama niya, may iniwang papel:
“Para sa pinakamamahal kong Ivy —
salamat sa pagbabalik ng buhay sa isang matandang naubusan ng dahilan.
Hindi kita binili; ikaw ang nagbigay sa akin ng bagong pamilya.
Kung magkita tayo sa langit, sana tawagin mo ulit akong ‘Alex’ —
hindi bilang asawa, kundi bilang ama.”
At doon… tuluyang bumigay ang puso ko.
Hindi lahat ng “kasal sa pera” ay kasakiman.
Minsan, dalawang pusong sugatan ang pinagtagpo ng tadhana —
hindi para magmahal bilang mag-asawa,
kundi para maghilom bilang tao.
