INIWAN NIYA AKO HABANG 10 MONTHS PREGNANT

“INIWAN NIYA AKO HABANG 10 MONTHS PREGNANT—PERO NANG TUMAWA SIYA SA HARAP KO PAGKATAPOS KO MANGANAK, ISANG SALITA KO LANG ANG NAKAPAGPATIGIL SA PAGMUMUKHA NIYA.”

---

Ako si Luna, 25 anyos, at akala ko noon—
ang pagmamahal ay sapat para manatili ang isang lalaki.

Pero mali ako.

Nang malaman kong buntis ako, akala ko mas lalo kaming magiging matatag ni Jairo.
Ngunit habang lumalaki ang tiyan ko…
siya naman ang unti-unting naglalaho.

Habang lumalapit ako sa panganak…
palayo naman siya nang palayo,
hanggang sa isang araw, hindi na siya bumalik.

---

⭐ ANG GABING WALANG KASAMA, WALANG LAKAS, WALANG SANDALAN

Nasa ikalampung buwan ako—
hirap huminga, hirap matulog, halos di na makagalaw.
Minsan, nakaupo na lang ako natutulog dahil hindi ko na kaya humiga.

At sa araw na kinailangan kong manganak…
wala akong kasama.
Walang humahawak ng kamay.
Walang nagsasabing “Kaya mo ‘yan.”

Ako lang.
Ako at ang batang lumalaban para lumabas sa mundong hindi handang saluhin kami.

---

⭐ ANG PAGBABALIK NG LALAKING DAPAT SANANG NASA TABI KO

Pagkatapos ng napakahirap na panganganak, habang pagod at nanghihina ako,
biglang bumukas ang pinto.

Si Jairo.
Suot ang jacket niyang paborito.
May ngiti sa labi—ngiting puno ng yabang, hindi pagmamahal.

“Aba, kumusta? Ang laki mo pa rin kahit nanganak na,”
sabay tawa niya.

Kasunod niya ang mga kaibigan niya,
tumatawa sa mismong babaeng isinugal ang buhay para sa anak nila.

Lumapit si Jairo sa kuna.

“Tingnan ko nga kung kamukha ko.
Baka naman hindi ako ang tatay!”

Sumabog ang tawanan nila.

At doon ko naramdaman—
hindi lang ako iniwan…
nilapastangan pa nila ang lakas na hindi nila kayang tumbasan.

---

⭐ ANG SALITA NA NAGPAHINTO NG LAHAT

Umupo ako.
Huminga nang malalim.
At sa unang pagkakataon…
tumindig ang boses ko sa paraang hindi ko pa nagawa noon.

Tinitigan ko si Jairo.

At sinabi ko:

“Jairo… hindi ka na kailangan ng anak ko.
At hindi rin kita kailangan.”

Tumigil ang tawa niya.

Parang may humigop ng hangin sa buong kwarto.

Nagpatuloy ako, hindi nanginginig:

“Ako ang lumaban.
Ako ang nanganak mag-isa.
Ako ang bumuhay sa amin.
At simula ngayon…
ako lang ang kikilalaning magulang ng anak ko.”

Tahimik ang lahat.
Ang mga kaibigan niya—napayuko.
Si Jairo—hindi makaimik, hindi makatingin.

Lumapit pa ang nurse at marahang hinaplos ang balikat ko.

“Ma’am… tama ka. Mas malakas ka kaysa sa iniisip mo.”

At doon ko naramdaman:

Hindi ako iniwan—
pinalaya ako.

---

⭐ ANG BAGONG BUHAY NA HINDI NA KASAMA ANG LUMAYO

Makalipas ang ilang linggo, nagsimula nang mag-text si Jairo.
Nagpapakita sa bahay.
Humihingi ng “pangalawang pagkakataon.”

Ngunit hindi na niya kilala ang babaeng iniwan niya.

Pinayagan ko siyang makita ang anak namin, oo—
pero ang lugar na tinalikuran niya,
hindi ko na kailanman ibabalik.

Ako at ang anak ko—
buo kami.
Masaya kami.
Malakas kami.

At tuwing tinitingnan ko ang munting mukha ng anak kong himala,
sinasabi ko sa sarili ko:

“Hindi ko kailangan ng lalaki para maging kumpleto.
Sapat ako.
At sapat ako para sa kanya.”