HINDI SIYA NAKARATING SA JOB INTERVIEW

“HINDI SIYA NAKARATING SA JOB INTERVIEW — PERO ANG BABAE NA TINULUNGAN NIYA SA GITNA NG ULAN ANG MAGPAPABAGO SA BUONG BUHAY NIYA.”

---

Si Ryan Cruz, 27 anyos, ay isang karaniwang lalaki—
pero may pangarap na mas malaki kaysa sa mundong ginagalawan niya.

Matapos ang ilang buwang paghahanap ng trabaho, sa wakas…
nakakuha siya ng interview mula sa isang prestihiyosong kumpanya sa Makati.
Ito na sana ang “break” na hinihintay niya.

Sinuklay niya nang maayos ang buhok niya, nilinis ang lumang sapatos,
at suot ang pinaka-maayos niyang long sleeves, lumabas siya nang maaga.

Sa jeep, paulit-ulit niyang binabasa ang mga tanong na sinulat niya sa maliit na papel.

“Where do you see yourself in five years?”
“What are your strengths?”

Nakangiti siya.

“Kaya ko ‘to.”

---

⭐ ANG ULAN NA NAGPAKITA NG TUNAY NA PAGKATAO NIYA

Malapit na siya sa building nang biglang bumuhos ang napakalakas na ulan.
Tumakbo siya sa waiting shed, basa, nanginginig, at nag-aalala.

Bigla niyang napansin ang isang buntis na babae, humihingal at nakahawak sa tiyan niya.
Mukhang manganganak.

Lumapit si Ryan.

“Miss, okay ka lang po?”
“Kuya… parang lalabas na ang baby ko…”

Walang taxi. Walang taong tutulong. Walang oras para mag-isip.

Tinawag niya ang tricycle driver:
“Manong, ospital! Bilis po, emergency!”

Sa gitna ng ulan, hawak niya ang malamig na kamay ng babae.

“Kapit lang po. Nandito ako.”

Pagdating sa ospital, dinala agad ang babae sa ER,
at si Ryan ay naiwan, hingal, gutom, at basang-basa.

Maya-maya, lumabas ang nurse.

“Sir, ligtas po ang mag-ina. Hindi sila umabot kung hindi dahil sa inyo.”

Pero nang tiningnan niya ang oras…
alas-dose na.
Tapos na ang interview.

Pero ngumiti siya.

“Okay lang. Mas mahalagang buhay ang nailigtas ko.”

Tahimik siyang umalis, hindi nagpakilala, hindi humingi ng kapalit.

---

⭐ ANG MENSAHENG HINDI NIYA INAASAHAN

Tatlong araw ang lumipas, nakaupo siya sa maliit nilang bahay, nagbibilang ng natitirang pera.
Isang text ang pumasok:

“Mr. Cruz, please come for a rescheduled interview. The HR Director personally requested you.”

Naguluhan siya.
“HR Director? Pero hindi nga ako nakapunta noon…”

Kinabukasan, pumasok siya sa kumpanya.
Pagdating pa lang sa lobby, pinapasok agad siya ng secretary:

“Sir, the HR Director is waiting for you.”

---

⭐ ANG PAGKAKILALA

Pagbukas niya ng pinto, natigilan siya.

Ang HR Director…
ay ang buntis na babaeng tinulungan niya.

Ngumiti ito, elegante at kalmado.

“Ikaw…”
“Ikaw din…”

Ngumiti si Mariel.

“Ako si Mariel Villanueva, HR Director ng kumpanya.
At ikaw… ang lalaking tumulong sa akin nang akala ko, manganganak ako sa kalsada.”

Hindi makatingin si Ryan.

“Ma’am… pasensya na po. Hindi ako nakapunta sa interview kasi—”

Pinutol siya ni Mariel.

“Ryan, hindi mo kailangang magpaliwanag.”
“Alam ko na kung anong klaseng tao ka.
At ‘yun ang klaseng empleyado na gusto kong makasama dito.”

Naluha si Ryan.

“Ma’am… salamat. Hindi ko po inasahan ‘to.”

Ngumiti si Mariel, at pumasok ang nurse bitbit ang sanggol.

“Ito si Liam… ang anak kong hindi ko sana makikita nang buo kung hindi dahil sa’yo.”

Tumulo ang luha ni Ryan.

“Ma’am… salamat po. Pero totoo niyan, ako dapat ang magpasalamat.
Kasi pinakita n’yo sa’kin na… kapag gumawa ka ng tama, babalik din ang kabutihan sa tamang oras.”

---

⭐ ANG PAGBABAGO NG BUHAY NIYA

Pagkalipas ng ilang buwan, si Ryan ay hindi lang basta empleyado—
kundi Operations Manager, dahil sa kababaang-loob, malasakit, at puso.

At tuwing nakikita niya si Mariel at ang anak nito,
palagi niyang naaalala ang araw na iyon sa ulan…

Ang araw na pinili niyang maging mabuti, kahit walang kapalit.

“Minsan,” sabi niya,
“ang biyaya… dumadaan muna sa ulan bago dumating ang araw.”