“ANG MATANDA NA AKALANG WALANG PERA AY TINAWANAN SA GROCERY — PERO NANG ILABAS NIYA ANG ISANG LUMANG RESIBO, ANG MANAGER AT LAHAT NG STAFF AY HALOS LUMUHOD SA HIYA.”
Ako si Liza, 29 anyos, grocery cashier sa isang malaking supermarket sa Quezon City.
Araw-araw kong nakikita ang lahat ng klase ng tao — may mayaman, may arawang sahod, may nagtitipid… at may mga lola at lolo na halos binibilang ang barya bago pumila.
Pero ang araw na ito —
hindi ko kailanman makakalimutan.
ANG LOLA NA “NAGPAPAHIYA” SA PILA
Bandang 6 PM, rush hour.
Mahaba ang pila, pagod na ang lahat, iritable.
Sa dulo ng pila, may isang lola — puti ang buhok, naka-lumang bestida, at may hawak na maliit na eco bag.
Halos nanginginig ang kamay niya habang nilalapag ang tatlong items:
• isang sachet ng kape
• dalawang tinapay
• isang lata ng sardinas
Tahimik siya. Hindi umiimik.
Nang matapos ko siyang i-scan, sinabi ko:
“₱87.50 po lahat, Lola.”
Ngunit nang buksan niya ang pitaka…
mga barya lang ang nandoon.
At hindi sapat.
Napabulong siya:
“Apo… kulang po ng sampu. Pwede po bang mamaya ko na lang bayaran? Hindi pa po dumarating pension ko…”
Bago pa ako makasagot —
may babaeng nasa likod ng pila ang umangat ang boses.
“Ate, bilisan mo naman! Isang sardinas lang ‘yan, hindi mabayaran?”
May isa pang nagsabi:
“Naku, walang pera pero mamimili! Nakakahiya naman!”
May tumatawa.
May nagpi-video pa sa gilid.
Si Lola?
Nanginginig, nakayuko, parang gusto nang maiyak.
Lumapit ang supervisor ko at inirapan ang matanda.
“Lola, kung wala po kayong pambayad, pakibilis na lang po. Pila po ito.”
Tumungo si Lola, mahina ang boses.
“Apo… pasensiya na. May dala po ako na papeles. Sabi nila, pwede ko raw ipakita dito…”
At doon niya inilabas ang isang lumang resibo.
Dilaw. Luma. Gusot.
Binasa ko…
At nanlaki ang mata ko.
ANG RESIBO NA NAGPAHINTO SA BUONG STORE
Nakasulat:
“GROCERY LAND SUPERMARKET
PAID IN FULL – Lifetime Credits
Customer: JACINTA ALVAREZ
Date Issued: June 18, 1983”
At sa ilalim…
PUMIRMA ANG FOUNDER NG AMING STORE — Don Faustino Alvarez.
Pinagtawanan siya ng mga tao.
“Ay, luma pa sa utak mo ang papel!”
“Ganyan pauso ngayon? Lifetime daw!”
Pero ako?
Nanginginig ang kamay.
Dahil ang apelyido ni Lola…
ALVAREZ.
At ang founder ng supermarket?
Faustino ALVAREZ.
Ibig sabihin…
“Lola… sino po si Don Faustino sa inyo?”
Tahimik ang grocery.
Tumingin si Lola, may luha sa mata.
“Asawa ko siya.”
Para kaming binuhusan ng yelo.
Nagtilian ang ibang cashier.
Ang supervisor ko? Nanigas.
Ang mga nag-video? Napabitaw ng cellphone.
Nagsigawan ang ilang staff:
“Siya po ang asawa ng founder!”
“Lola Jacinta? Siya po ‘yung nawalan noong 1980s!”
“Diyos ko… siya ‘yon!”
Hindi makagalaw si Lola habang ako’y lumapit, inalalayan siya.
“Lola… bakit hindi po kayo nagsabi?”
“Hindi ko kailangan sabihin, hijo. Hindi ko kailangan ng espesyal na trato. Gusto ko lang ng kape at tinapay.”
Umiiyak na ang ilang tao.
ANG PAGBABALIK NG KANILANG INA
Tinawag ng manager ang buong staff.
Lumapit siya, humahagulhol.
“Lola Jacinta… kami po ang dapat humingi ng tawad. Ito pong supermarket ay pag-aari pa rin ng pamilya ninyo.
Ang iniwan pong shares ni Don Faustino — nakapangalan pa rin sa inyo.”
Niyakap nila ang matanda.
At sinabi ng manager:
“Simula ngayon… wala po kayong babayaran dito.
At kung nais ninyo, Lola… maaari kayong bumalik bilang honorary owner ng branch na ito.”
Humigpit ang hawak ni Lola sa lumang resibo.
“Hindi ko kailangan ng yaman… ang gusto ko lang, may lugar akong tinatanggap pa rin ako.”
ANG NANGYARING KINAUMAGAHAN
Kinabukasan, viral sa social media ang video ng pangyayari.
Hindi dahil sa pang-aalipusta.
Kundi dahil sa pagtayo ng isang matandang babae na nanatiling humble, kahit siya pala ang may-ari ng lahat ng binabastos nila.
Pumunta ang anak ng founder — ang CEO ng buong chain.
Lumuhod sa harap ni Lola.
“Lola Jacinta… kami po ang nawalan.
Simula ngayon, kayo ang magiging ‘Grand Matriarch’ ng kumpanya.”
At ang supermarket kung saan siya pinahiya?
Pinangalanan muli:
“ALVAREZ MARKET – Home of Lola Jacinta”
ARAL NG KWENTO
Huwag kang manghamak ng tao dahil lang sa itsura o perang hawak niya.
Dahil minsan…
ang taong tingin mong mahirap, mahina, o walang kwenta —
siya pala ang may-ari ng mismong mundo na tinitingala mo.
