“ANG LALAKING PINAGTAWANAN NG MGA OPISINA — PERO NANG MATANGGAL ANG JANITOR NA ‘WALA RAW PANGARAP,’ ANG TAONG INAAPI NILA ANG SIYANG TUNAY NA NAGMAMAY-ARI NG BUILDING.”
Ako si Tito Ramil, 52 anyos.
Janitor sa isang malaking corporate building sa Ortigas.
Araw-araw, dala ko ang mop, timba, at panglinis—
at dala ko rin ang katahimikan na hindi maintindihan ng mga tao.
Tahimik akong tao.
Hindi ako sumasagot.
Hindi ako nakikipag-away.
Hindi ako nagrereklamo kahit pagod.
Pero ang hindi alam ng lahat…
May dahilan kung bakit ako tahimik.
At may dahilan kung bakit ako janitor dito.
At ang dahilan na iyon… ay ang sikreto kong matagal ko nang tinatago.
ANG MGA TAONG WALANG RESPETO
Araw-araw, ganito ang maririnig ko:
“Tabi nga, janitor lang ‘yan.”
“Hay, Tito, bilisan mo! May meeting kami, hindi ka ba marunong mag-mop?”
“Grabe, bakit ba may matatandang katulad niya rito? Magretiro ka na!”
At ang pinakamasakit?
Sa mismong HR office, narinig kong sinabi ng isa:
“Wala nang mararating ‘yan. Hanggang mop na lang.”
Nasaktan ako? Oo.
Pero nagalit ako? Hindi.
Hinawakan ko lang ang mop ko at nagpatuloy.
Dahil malapit na ang araw na magugulat sila.
ANG INSIDENTENG NAGPAALIS SAKIN
Isang umaga, habang naglilinis ako, dumulas ang isang intern.
Hindi dahil sa akin—pero kasalanan ko pa rin.
Sinabihan ako ni Ms. Regina, ang pinakamasungit na manager:
“Ramil, last warning mo na ’yan. Nakakahiya ka! Kapag may nadapa ulit, tatanggalin kita.”
Hindi ko siya sinagot.
Kahit gusto kong sabihin:
“Ma’am, kung alam niyo lang…”
Pero hindi pa panahon.
Kinagabihan, nag-overtime ang buong team dahil may meeting daw with a “special guest.”
Tuwang-tuwa sila dahil baka raw investor na bilyonaryo ang darating.
Tinatawag nila akong “tau-tauhan,” “utusan,” “hindrance.”
Pero noong gabing iyon…
sila pala ang may malaking sorpresa.
ANG GABI NA LUMABAS ANG KATOTOHANAN
Papasok ako para maglinis ng conference room
nang biglang sumigaw si Ms. Regina:
“Hoy Ramil! ’Wag ka rito! VIP meeting ‘to. Lumabas ka!”
Tumigil ako…
at naglakad paatras.
At doon, dumating ang mga direktor, shareholders, at isang foreign partner.
Tumayo ang HR director at ngumiti:
“Ladies and gentlemen… the owner of this building has finally arrived.”
Nagtinginan ang lahat.
Lumakad ang isang tao papasok.
At lahat sila huminto.
Ako.
Ako ang pumasok.
Ako ang tinawag.
Ako ang may hawak ng folder na may pangalan kong malinis, pormal, buo:
RAMIL SANTOS
CEO – RS Holdings, Owner of this building
Halos mahulog sa upuan si Ms. Regina.
Nanlaki ang mata ng mga interns.
Napatakip ng bibig ang mga empleyado.
At lahat, parang biglang naubusan ng salita.
ANG PAGLANTAD KO
Tumayo ang HR Director at ngumiti:
“For two years, Mr. Santos worked here undercover to observe how employees treat the lowest-ranking staff.”
At doon ako nagsalita:
“Alam niyo…
hindi mo kailangan maging mayaman para maging mabuting tao.”
Tumingin ako kay Ms. Regina na nanginginig:
“Pero dito…
maraming tao ang nagagalit sa mahina,
tumatawa sa hirap,
at minamaliit ang walang laban.”
Tahimik ang buong conference room.
Wala ni isang huminga.
ANG LINYA NA NAGPASABOG SA LAHAT
Tumingin ako sa kanila.
Tahimik, pero matatag.
“At ngayong alam ko na kung sino kayo kapag walang mayamang nakatingin…”
Hinubad ko ang gloves ko, maingat.
At sinabi ko:
“Ako ngayon ang magdedesisyon kung sino ang mananatili…
at sino ang aalis.”
Napaiyak ang ibang staff.
Nagmakaawa ang iba.
Pero hindi ako sumigaw.
Sinabi ko lang:
“Ang tunay na karakter ng tao, lumalabas kapag akala nilang nasa ilalim ka.”
At iyon… ang pinakamasakit na katotohanan.
ANG PAGBABAGO
Sa sumunod na linggo:
-
Ang mababait na staff ay na-promote.
-
Yung nagpakita ng respeto, tinrato kong pamilya.
-
At ang mga nang-api? Terminated. Lahat.
